به گزارش علمدار بصیر به نقل از پایگاه خبری صبح قزوین، کتاب ” سفر به قبله” گزارش سفر هدایت الله بهبودی و چند تن از دوستانش به کعبه است؛ این نخستین مراسم حج پس از کشتار ایرانیان در مکه به سال 1366 بوده و نخستین نگاه نویسنده به این مراسم معنوی می باشد.
در ابتدا این کتاب، نویسنده کمال ناباوری خود را از تشرف به این سفر شرح می دهد و دریچه های امید را به قلب انسان می گشاید که وقتی او بخواهد می شود به همین سادگی که این متن را می خوانی .
در ادامه ملاقات نویسنده با آقای خامنه ای شرح داده شده و نویسنده در این کتاب گزارش روزانه سفر خود را نوشته است.
در کتاب “سفر به قبله” نویسنده با دو دید سیاسی و معنوی به نگارش پرداخته است، که در نگاه سیاسی اشاره به برخورد صعودی ها با ایرانی ها و سیاست های آن ها در کمرنگ جلوه دادن جنبه های مذهبی و در عوض رونق دادن بازاریابی محصولات اروپایی و امریکایی و چینی و… دارد.
نگاه مذهبی به توصیف لحظه های ناب عرفانی ، رنگ باختن تعلقات دنیوی و برابری انسان ها اعم از فقیر و غنی و رئیس و مرئوس و زن و مرد، وعده ها و شروط با خدا ، توصیف جز به جز لحظات احرام ، برائت از شیطان و وسوسه هایش دارد که انسان را مشتاق سفر به آن دیار می کند.
یادداشت رهبر انقلاب درباره شوق سفر حج

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی پس از مطالعه برخی کتاب‌ها یادداشتی در ابتدای آن می‌نویسند، این یادداشت‌ها برخی در نقد و بیان اشکالات موجود در کتاب‌ها و بعضی نیز در تعریف و تحسین نویسنده و نوشته‌اش می باشد.

ایشان بیست سال پیش و بعد از مطالعه‌ی کتاب «سفر به قبله» که سفرنامه‌ی حج هدایت‌الله بهبودی است، که حاشیه‌ نوشته‌ی این کتاب از جنس دیگری بود.

متن ذیل دستخط دل‌نوشته‌ای است که در حال و هوای دلتنگی زیارت خانه‌ی خدا نوشته شده و به همراه تصویری از حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در مراسم حج در سال 1358 منتشر می‌شود:

این کتاب مرا باز در شور و حال حسرت‌آلود زیارت خانه‌ی خدا و حرم رسول‌الله(ص) فرو برد. شور و حال و اشتیاقی که دیگر امیدی هم با آن نیست.
تا به یاد دارم -از سالهای دور جوانی- هرگز دل خود را از آتش این اشتیاق، رها نیافته‌ام. اما حتی در دوران سیاه اختناق که هر روحانی بامعرفت و بی‌معرفتی، با رغبت و یا حتی از سر سیری، آسان می‌توانست در خط حج قرار بگیرد. و من نمی‌توانستم! یا بهتر بگویم: هیچ حمله‌دار و رئیس کاروانی از ترس ساواک شاه، نمی‌توانست و جرأت نمی‌کرد نام مرا در فهرست حاجی‌های خود – چه رسد به عنوان روحانی کاروان- بگذارد.
بله، حتی در آن دوران سخت هم دلم از امید زیارت کعبه و بوسه زدن بر جای پای پیامبر(ص) در مکه و مدینه، خالی نمانده بود … و این امید، اگرچه با حج ده روزه‌ی سال 58 که به فضل شهید محلاتی قسمتم شد، برآورده گشت، اما آتش آن شوق سوزنده‌تر و مشتعل‌تر شد …
در سالهای ریاست جمهوری چشم امید به پس از آن دوران دوخته بودم .. اما امروز ..؟ شور و اشتیاقی بی‌سکون و امیدی تقریبا فرو مرده … تنها تسلا به خواندن اینگونه سفرنامه‌ها یا شنیدن آنها است که خود بازافزاینده‌ی شوق نیز هست.
این کتاب، شیرین، موجز، با روح و هوشمندانه نوشته شده است. زیارت قبول؛ عزیز نویسند! زیارت قبول.